Polański was born in Paris, in Polish-Jewish family, as Raymond Roman Liebling. In the late thirties the family of Roman moved to Poland on his father's initiative. During the war, the Polańskis, who were detained in the Kraków ghetto, miraculously escaped their demise (with the exception of director's mother who died in Auschwitz). Roman escaped from the Jewish Quarter before its liquidation and was hiding under an assumed name Wilk, in a small village near Wadowice.

In 1946 Polański, as a thirteen-year boy, got his first acting commission in a radio play, and in 1954 he made his debut on the big screen in Andrzej Wajda's film entitled Pokolenie (Generation), where he played the role of a juvenile hooligan. At the same time, he enrolled in the Film School in Łódź in the department of directing.

During his studies Polański made among others, award winning short film entitled Dwaj ludzie z szafą (Two Men and a Wardrobe). The first feature film by the young director - Nóż w wodzie (Knife in the Water, 1962) was in turn, nominated for an Academy Award, achieving him international fame.

Since the sixties, Polański has been active abroad, directing nineteen films. He stayed in France and the UK, and in 1968 fulfilled his dream of going to Hollywood, where he made horror film Rosemary's Baby (which won two nominations, including one Oscar statuette).

The end of the sixties, however, marked the beginning of personal dramas for Roman Polański. In 1969 Sharon Tate, his wife at the time, was murdered in his own home by members of Charles Manson cult. She was eight months pregnant at the time.

In 1974 Polański filmed Chinatown starring Jack Nickolson in the lead role. The film proved to be a true cinematic hit, resulting in eleven Academy Award nominations (and one statuette - for best screenplay). Soon after the great success, the director was forced to leave the United States. Sex scandal – being accused of raping a thirteen-year model Samantha Geimer - and the spectre of prison, led to Polański establishing permanent residence in Europe, where he has lived continuously since 1978.

The European stage of Polanski's career has also been full of successes. Tess, which appeared in the cinemas already in 1979, won three Oscars statuettes (from a total of six nominations). Since the early eighties, Polański also began to frequently visit Poland - in 1981 he even staged his own theatre performance, Amadeus, in Warsaw's Teatr na Woli.

In 2002 Polański's most famous film – a World War II drama The Pianist saw the light of day. The feature film was shot in, among others, Poland and the UK, and won international recognition, winning Palme d'Or in Cannes, seven Caesars and three Oscars - including best director for Polański himself.

Roman Polański remains professionally active. He is making more films, while being a frequent guest of Polish film festivals.

Do you know?

• Polański was interested in the cinema since the time of the occupation. As a small boy he would peek through a crack in the wall of the ghetto at Nazi newsreels and propaganda films.
• Polański unsuccessfully sought admission to film schools in Warsaw and Kraków. They did not want to accept him because of Roman's father who was a small businessman, considered (along with his entire family) a class enemy of the communist regime.
• During his studies, Polański shot eight etudes and a diploma film. He did not write a thesis in theory and that's why he never received the diploma.
• Lawsuits pertaining the so-called Polański sexual abuse case are haunting him till this day. The director can not go to the United States, where he faces jail. In 2015 Polish judiciary rejected the American court's request for extradition of the film-maker.
• Despite a successful directing career, Polański still episodically appears on the big screen as an actor. He appeared, among others, in the role of Papkin in the film Zemsta (Revenge 2002) - the screen adaptation of the comedy by Aleksander Fredro, directed by Andrzej Wajda.

Polański urodził się w Paryżu, w polsko-żydowskiej rodzinie, jako Raymond Roman Liebling. Pod koniec lat trzydziestych rodzina Romana z inicjatywy ojca przeniosła się do Polski. W trakcie wojny Polańscy, osadzeni w krakowskim getcie, cudem uniknęli zagłady (poza matką reżysera, która zginęła w Auschwitz). Roman uciekł z dzielnicy żydowskiej przed jej likwidacją i ukrywał się pod przybranym nazwiskiem Wilk, w niewielkiej wsi pod Wadowicami.

W 1946 r. Polański, jako trzynastoletni chłopak, otrzymał pierwszy aktorski angaż w słuchowisku radiowym, a w 1954 r. zadebiutował na wielkim ekranie w debiutanckim filmie Andrzeja Wajdy pt. Pokolenie, gdzie zagrał rolę młodocianego chuligana. W tym samym czasie rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi na wydziale reżyserii.

W czasie studiów Polański nakręcił m.in. obsypany nagrodami film krótkometrażowy pt. Dwaj ludzie z szafą. Pierwszy pełnometrażowy film młodego reżysera – Nóż w wodzie (1962) otrzymał z kolei nominację do Oscara, przysparzając mu międzynarodową sławę.

Od lat sześćdziesiątych Polański aktywnie działał za granicą, reżyserując aż dziewiętnaście filmów pełnometrażowych. Przebywał m.in. we Francji i Wielkiej Brytanii, a w 1968 r. spełnił marzenie o wyjeździe do Hollywood, gdzie zrealizował horror Dziecko Rosemary (nagrodzony dwoma nominacjami, w tym jedną statuetką Oscara).

Końcówka lat sześćdziesiątych to jednak także początek osobistych dramatów Romana Polańskiego. W 1969 r. Sharon Tate, jego ówczesna żona, została zamordowana we własnym domu przez członków sekty Charlesa Mansona. Była wówczas w ósmym miesiącu ciąży.

W 1974 r. Polański nakręcił Chinatown z Jackiem Nickolsonem w roli głównej. Film okazał się prawdziwym kinowym hitem, otrzymując aż jedenaście nominacji do Oscara (i zdobywając jedną statuetkę – za scenariusz). Wkrótce po wielkim sukcesie, reżyser był jednak zmuszony opuścić Stany Zjednoczone. Skandal obyczajowy – oskarżenie o gwałt na trzynastoletniej modelce Samancie Geimer –  i widmo więzienia, skłoniły Polańskiego do stałego osiedlenia się w Europie, gdzie przebywa nieprzerwanie od 1978 r.

Europejski etap kariery Polańskiego również obfitował w sukcesy. Już w 1979 r. w kinach pojawił się obraz Tess, który zdobył aż trzy oscarowe statuetki (na sześć nominacji). Od początku lat osiemdziesiątych Polański zaczął również częściej odwiedzać Polskę – w 1981 r. wystawił nawet swój własny spektakl teatralny pt. Amadeusz, w warszawskim Teatrze na Woli.

W 2002 r. światło dzienne ujrzał najbardziej znany film Polańskiego – dramat wojenny Pianista. Obraz, kręcony m.in. w Polsce i Wielkiej Brytanii, zdobył międzynarodowe uznanie, wygrywając Złotą Palmę w Cannes, siedem Cezarów oraz trzy Oscary – w tym m.in. za najlepszą reżyserię dla samego Polańskiego.

Roman Polański pozostaje aktywny zawodowo. Kręci kolejne filmy, będąc jednocześnie częstym gościem polskich festiwali filmowych.

Czy wiesz, że… ?

• Polański interesował się kinem już od czasów okupacyjnych. Jako małe dziecko podglądałprzez szczelinę w murze getta kroniki filmowe i nazistowskie filmy propagandowe.
• Polański bez powodzenia starał się o przyjęcie do szkół filmowych w Warszawie i Krakowie. Nie chciano go przyjąć, gdyż ojciec Romana był drobnym przedsiębiorcą, uważanym (wraz z całą rodziną) za wroga klasowego ustroju komunistycznego.
• W trakcie studiów Polański nakręcił osiem etiud i film dyplomowy. Nie napisał jednak pracy teoretycznej, dlatego nigdy nie otrzymał świadectwa ukończenia studiów.
• Procesy sądowe ws. seksafery Polańskiego ciągną się po dziś dzień. Reżyser nie może wyjechać do Stanów Zjednoczonych, gdzie grozi mu więzienie. W 2015 r. polski wymiar sprawiedliwości odrzucił wniosek sądowy USA o ekstradycję filmowca.
• Mimo owocnej kariery reżyserskiej, Polański wciąż epizodycznie pojawia się na dużym ekranie jako aktor. Wystąpił m.in. w roli Papkina w filmie Zemsta (2002) – kinowej adaptacji komedii Aleksandra Fredry, wyreżyserowanej przez Andrzeja Wajdę.