Paderewski, jak mało która osoba publiczna, potrafił w zgrabny i efektywny sposób łączyć kilka różnych funkcji. Sława muzyka nie przeszkodziła mu w działalności społecznikowskiej i politycznej. Przez pewien czas pianista pełnił nawet rolę premiera rządu polskiego.

Kształcenie muzyczne odebrał Paderewski w warszawskim Instytucie Muzycznym. Studia ukończył z wyróżnieniem, co jednak nie pomogło mu w znalezieniu pracy. Przed długi czas pozostawałartystą na dorobku – zarabiał, udzielając lekcji gry na fortepianie oraz przygrywając na imprezach okolicznościowych. Sytuację życiową utrudniła mu śmierć żony (w wieku 21 lat Paderewski został wdowcem) i konieczność samodzielnego wychowania niepełnosprawnego syna.

Szukając możliwości rozwoju, muzyk udał się za granicę. W Berlinie nawiązał cenne znajomości. Dzięki wsparciu słynnej aktorki Heleny Modrzejewskiej, uzyskał środki finansowe na dalsze kształcenie. W Wiedniu poznał mistrza fortepianu Teodora Leszetyckiego, pod okiem którego doskonalił swoje umiejętności.

W 1888 r. Paderewski wystąpił przed szerszą publicznością w Paryżu. Koncert ten okazał się niebywałym sukcesem pianisty i zapewnił mu renomę muzyka pożądanego na salonach i wielkich scenach europejskich. W 1890 r., na zamku w Windsorze występu mistrza słuchała sama brytyjska królowa Wiktoria.

Na fali popularności, Paderewski wyruszył do Stanów Zjednoczonych, gdzie w latach 1891-92 odbył swoje wielkie tournée. Po kilku latach – jako milioner i artysta klasy światowej – ponownie się ożenił i osiadł na stałe w Szwajcarii.

Mimo wielkiej sławy, pianista stronił od wygodnego życia. Był znany ze swojej działalności filantropijnej i politycznej. Angażował się m.in. w pomoc rodakom podczas I wojny światowej, będąc gorącym orędownikiem odzyskania przez Polskę niepodległości.

W 1915 r. Paderewski założył Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, a dwa lata później spotkał się z prezydentem USA Woodrowem Wilsonem, prosząc go o wsparcie dla odbudowy kraju. W grudniu 1918 r. przybył do Poznania, witany przez tłumy. Jego pojawienie się w poznańskim hotelu Bazar dało asumpt do wybuchu powstania wielkopolskiego – jedynego polskiego wystąpienia zbrojnego zakończonego sukcesem.

W okresie dwudziestolecia międzywojennego Paderewski starał się mediować między zwaśnionymi politykami. W 1919 r. pełnił funkcje ministra spraw zagranicznych i premiera rządu. Podczas II wojny światowej wszedł w skład rządu emigracyjnego. Wkład w działalność wojenną utrudniła mu jednak postępująca choroba płuc.

Ignacy Paderewski zmarł w USA w 1941 r. W 1992 r. jego ciało sprowadzono do archikatedry św. Jana w Warszawie. Pośmiertnie muzyka odznaczono orderem Virtuti Militari – najważniejszym polskim odznaczeniem wojskowym.

Czy wiesz, że… ?

• W trakcie pierwszego pobytu w USA Paderewski odniósł poważną kontuzję dłoni. Groziło mu nawet zakończenie kariery muzycznej. Do sprawności powrócił dzięki pomocy pioniera niemieckiej chirurgii Friedricha Lange.
• Do najsłynniejszych utworów Paderewskiego należą m.in. Symfonia Polonia, Fantazja Polska na fortepian i orkiestrę oraz drobne miniatury fortepianowe – Menuet G-dur op. 14 nr 1, Melodia z op 8. i Nocturn z op. 16.
• W 1901 r. pianista skomponował swoją jedyną operę pt. Manru. Zyskała pozytywne oceny krytyków. Wystawiano ją na scenach w Dreźnie, Lwowie i Nowym Jorku.

Warszawski pomnik Ignacego Paderewskiego planowano odsłonić we wrześniu 1939 r. Plany pokrzyżował wybuch wojny. Monument przetrwał, wywieziony na stogu siana i ukryty w szopie na Cmentarzu Bródnowskim. Po wojnie tułał się z miejsca na miejsce, aż w końcu w 1985 r. ustawiono go przy wejściu do parku Ujazdowskiego. W parku Skaryszewskim, gdzie pomnik miał stanąć pierwotnie, umieszczono popiersie muzyka.

Paderewski, as not many public figures, was able to combine several different functions in a fluent and efficient way. His musical fame did not hinder his community and political work. For a time, the famous pianist even held a role of the Prime Minister of the Polish government.

Paderewski received his music education at the Warsaw Institute of Music. He graduated with honours, but that did not help him find a job. For a long time he remained a starving artist – earning his living by giving piano lessons and playing during special events. His life situation was made more difficult by his wife's death (Paderewski became a widower at the age of 21) and the need for taking care of his disabled son.

Looking for growth opportunities, the musician went abroad. In Berlin he established valuable relationships. With the support of the famous actress Helena Modjeska, he obtained funding for further education. In Vienna he met a master of the piano Theodore Leszetycki, under the supervision of whom he honed his skills.

In 1888 Paderewski appeared before a larger audience in Paris. The concert was the pianist's unprecedented success and gave him the reputation of a desired musician in the salons and on the great stages of Europe. In 1890 the British Queen Victoria herself listened to the performance of the master at Windsor castle.

On the wave of his popularity, Paderewski journeyed to the United States, where in the years 1891-1892 he went on his grand tour. After a few years - as a millionaire and a world-class artist – he remarried and settled permanently in Switzerland.

Despite the great fame, the pianist shunned comfortable life. He was known for his philanthropy and political work. He was involved, inter alia, in helping his fellow countrymen during World War I, being a strong advocate of Poland's independence.

In 1915 Paderewski founded the Swiss General Committee in Support of Victims of War in Poland, and two years later met with US President Woodrow Wilson, asking him to support the reconstruction of the country. In December, 1918 he arrived in Poznań, where he was greeted by crowds. His appearance in Poznań Hotel Bazar gave rise to the Wielkopolska Uprising - the only Polish armed uprising which ended with a success.

In the inter-war period, Paderewski was trying to mediate between warring politicians. In 1919 he served as foreign minister and prime minister. During World War II he joined the government in exile. His contribution to the war was hampered by a progressive lung disease.

Ignacy Paderewski died in the USA in 1941. In 1992 his body was brought to the Metropolitan Cathedral of St. John in Warsaw. The musician was posthumously awarded the Order of Military Virtue - the most important Polish military award.

---

Do you know?

• During his first stay in the US, Paderewski suffered a serious injury to his hand. This even threatened the end of a career in music. He returned to health with the help of a pioneer of the German surgery, Friedrich Lange.
• Paderewski's most famous works include, among others, Polonia Symphony, Fantazja Polska for piano and orchestra and small piano miniatures - Minuet in G major, Op. 14 No. 1, Melody op 8th and Nocturne op. 16.
• In 1901 the pianist composed his only opera, Manru. It received positive critical acclaim. It was staged in operas in Dresden, Lviv and New York.
• Warsaw monument to Ignacy Paderewski was to be unveiled in September 1939. The plans were thwarted by the outbreak of the war. The monument survived, and smuggled our in a haystack and hidden in a shed at the Bródno cemetery. After the war, it changed its location a few times, until finally in 1985 it was set at the entrance to park Ujazdowski. Skaryszewski Park, where the monument was to be originally placed, houses the bust of the musician.