Most of Kieślowski's professional life was associated with Warsaw. It was here that he attended the High School of Theatre Technology, followed by his work as a dresser at the Contemporary Theatre, serving such famous actors as Tadeusz Łomnicki and Zbigniew Zapasiewicz.

The future director studied at the Łódź Film School, graduating in 1968. That same year he made his debut with his first documentary film entitled The Photograph. The picture has the form of reportage, unravelling the story of two boys from an old war photography.

His interest in life of the ordinary people and presenting their problems, ambitions and aspirations in Poland of the time, are constant themes in Kieślowski's films. Until 1983 the director was involved with the Warsaw Documentary Film Studio, directing some of its most memorable films such as From a Night Porter's Point of View (1977) and Talking Heads (1980). In the eighties, due to the tightening of the censorship requirements, Kieślowski abandoned creating documentary films and concentrated on feature films.

Kieślowski's debuted as a feature director in 1973 (Pedestrian Subway), but audiences find his works from the next decade most memorable. Kieślowski received great recognition for his series of television films entitled The Decalogue (1988), which present human moral dilemmas, reflecting the Ten Commandments. All episodes of the series are marked by director's melancholic character, while each retaining a distinct style of presenting its content - from melodrama (Decalogue III), through violent action movie (Decalogue V), ending with comedy and farce (Decalogue X).

Two feature film based on The Decalogue - A Short Film About Killing and A Short Film About Love - were popular abroad as well, making Kieślowski a household name in Europe and even around the world. His fame was confirmed by his next films, created as Polish-French co-productions - including The Double Life of Veronique from 1991 and the award-winning series Three Colours (1993-1994). For directing the film Three Colours: Red Kieślowski received an Academy Award nomination.

In 1994 Kieślowski finally retired from film-making. Though at the end of his life he was planning to return to the profession, this plan never materialized. Krzysztof Kieślowski died in 1996. He is buried at the Powązki Cemetery in Warsaw.

Do you know?

• Kieślowski began his directing career with school etudes entitled Tram and Office (1966).
• Kieślowski was a member of the jury at the Cannes Film Festival in 1989.
• In 1990 he was made an honorary member of the British Film Institute for his outstanding creative contribution to film culture.
• In 1995 Kieślowski was also accepted to the Film Academy in the United States.
• Besides films, Kieślowski also directed television shows. He staged his own theatre play entitled Curriculum vitae in 1978 at the Stary Teatr in Kraków.
• The director became the hero of several documentaries, including Class cinema of Dominique Rabourdin (1996), Krzysztof Wierzbicki's Amateur (1999) and by Maria Zmarz-Koczanowicz (2005).
• Kieślowski screenplay were used for several films after his death, including Big Beast directed by Jerzy Stuhr (2000) and the German-Italian film Heaven (2001).

Większość zawodowego życia Kieślowskiego była związana z Warszawą. To tutaj uczęszczał do Liceum Technik Teatralnych, a następnie pracował jako garderobiany w Teatrze Współczesnym, obsługując takie aktorskie sławy, jak Tadeusz Łomnicki czy Zbigniew Zapasiewicz.

Przyszły reżyser studiował na łódzkiej filmówce, którą ukończył w 1968 r. Jeszcze tego samego roku zadebiutował ze swoim pierwszym filmem dokumentalnym, pt. Zdjęcie. Obraz posiada formę reportażu, odkrywającego losy dwóch chłopców ze starej fotografii wojennej.

Zainteresowanie życiem zwykłych ludzi oraz przedstawianie ich problemów, ambicji i dążeń w ówczesnej Polsce, to stałe motywy filmów Kieślowskiego. Aż do 1983 r. reżyser był związany z warszawską Wytwórnią Filmów Dokumentalnych, realizując dla niej tak niezapomniane obrazy, jak Z punktu widzenia nocnego portiera (1977) czy Gadające głowy (1980). W latach osiemdziesiątych, m.in. przez zaostrzenie wymogów cenzorskich, Kieślowski porzucił tworzenie dokumentów i skupił się na filmach fabularnych.

Chociaż fabularny debiut reżysera przypadł już na 1973 r. (film pt. Przejście podziemne), w pamięci widzów zapisały się zwłaszcza obrazy z kolejnej dekady. Wielkie uznanie publiczności przyniósł Kieślowskiemu cykl filmów telewizyjnych pt. Dekalog (1988), prezentujący moralne rozterki ludzkie, odzwierciedlające dziesięć przykazań bożych. Wszystkie odcinki cyklu są nacechowane charakterystyczną dla reżysera melancholią, zachowując zarazem odrębne style prezentacji treści – od melodramatu (Dekalog III), przez brutalne kino akcji (Dekalog V), na komedii i farsie kończąc (Dekalog X).

Powstałe w oparciu o Dekalog dwa film pełnometrażowe – Krótki film o zabijaniu i Krótki film o miłości – cieszyły się popularnością również zagranicą, czyniąc z Kieślowskiego reżysera klasy europejskiej, a nawet światowej. Dowodem na to były kolejne filmy, realizowane w koprodukcji polsko-francuskiej – m.in. Podwójne życie Weroniki z 1991 r. oraz wielokrotnie nagradzany cykl Trzy Kolory (1993-94). Za reżyserię filmu Trzy Kolory: Czerwony wyróżniono Kieślowskiego nominacją do Oscara.

W 1994 r. Kieślowski ostatecznie wycofał się z kręcenia filmów. Chociaż pod koniec życia planował powrót do zawodu, planu tego nie udało mu się zrealizować. Zmarł w 1996 r. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Czy wiesz, że… ?

• Swoją karierę reżyserską rozpoczął Kieślowski od szkolnych etiud pt. Tramwaj i Urząd (1966).
• Kieślowski był członkiem jury na festiwalu filmowym w Cannes w 1989 r.
• W 1990 r. został honorowym członkiem Brytyjskiego Instytutu Filmowego za wybitny twórczy wkład do kultury filmowej.
• W 1995 r. Kieślowskiego przyjęto również do Akademii Filmowej w USA.
• Poza filmami, Kieślowski reżyserował także spektakle telewizyjne. W 1978 r., w Teatrze Starym w Krakowie, wystawił natomiast własną sztukę teatralną pt. Życiorys.
• Reżyser stał się bohaterem kilku filmów dokumentalnych, m.in. Lekcji kina Dominique Rabourdina (1996), Amatora Krzysztofa Wierzbickiego (1999) i Still Alive Marii Zmarz-Koczanowicz (2005).
• Scenariusze Kieślowskiego służyły do realizacji kilku filmów już po jego śmierci, m.in. Dużego Zwierzęcia w reżyserii Jerzego Stuhra (2000) oraz niemiecko-włoskiego obrazu Heaven (2001).